Op deze pagina
Na een leven vol eenzaamheid en detentie zag Victor drie keuzes: blijven liggen in z’n ellende, zelfmoord plegen of eindelijk opstaan en knokken voor zichzelf. Hij koos voor het laatste. Dankzij God! Het maakt hem tot een ander mens; een gelovig mens die zijn zegeningen telt. Een van die zegeningen is de trouwe vriendschap van bezoekvrijwilliger Jan.
“Er was niemand in de cel, maar ik voelde ineens een warme deken troostend om me heen. Toen heb ik mijn handen gevouwen en gezegd: Dank u, Heer. Want ik wist dat Hij het was. Er gebeurde een wonder!” Victor raakt nog altijd ontroerd als hij vertelt over de ommekeer in zijn leven. Het moment dat hij, op z’n 57ste, besloot om eindelijk hulp te accepteren en aan zichzelf te gaan werken. Het moment dat hij God terugvond. Tot die dag was hij boos geweest op alles en iedereen. “Ik vond dat iedereen het beter had dan ik en dat niemand mij wat gunde. Daarom moest ik het allemaal voor mezelf regelen. Ja, ik heb heel lang het gevoel gehad dat ik misdeeld was.”
Niet geliefd
Dat gevoel kwam wel ergens vandaan. Victors levensverhaal is vol van afwijzing en eenzaamheid. “Nee, ik heb geen goede jeugd gehad. Ik voelde me niet geliefd, mijn vader dronk veel en er was nog veel meer. Maar ik wil er verder niet over praten, want ik ben christen geworden en ik heb samen met onze voorganger gebeden om m’n vader te willen en te kunnen vergeven. Daarom wil ik niet kwaadspreken over hem en mijn wraakzucht voel ik niet meer.”
Victor vertelt wel hoe hij als kleine jongen al begint te drinken en hoe eenzaam hij is op de basisschool. Hij voelt zich niet geaccepteerd en wordt veel gepest. Eenmaal op de middelbare school blijkt hij enorm handig. Hij bloeit wat op en er volgen allerlei baantjes. Maar Victor gaat ook steeds meer drinken en komt in contact met criminele mensen. “Zo belandde ik in de jeugdgevangenis. Ik had in die tijd een vriendin, ze was zwanger. Toen ik vrijkwam ben ik bij haar en ons dochtertje ingetrokken. Maar het was een knipperlichtrelatie. Ik dronk veel en was dus geen lieverdje. Uiteindelijk had ze een ander.”
Als snel ontstaat een patroon, dat zich eindeloos herhaalt. Victor komt steeds weer vast te zitten voor een scala aan delicten. “Ik ben 35 jaar lang bajes in, bajes uit gegaan. Ik verviel steeds weer in crimineel gedrag. Door de drank, maar ook doordat ik mezelf altijd als slachtoffer zag. Ik voelde me altijd tekort gedaan. Ook naar hulpverleners toe, ze konden het bij mij nooit goed doen.”
Spannend
In 2011 krijgt Victor voor het eerst bezoek van een vrijwilliger namens Gevangenenzorg. Hij is de eerste gevangene bij wie oud-ondernemer Jan op bezoek gaat. “Ik heb jarenlang een tegelzetbedrijf gehad. Als werkgever probeerde ik medewerkers echt een kans te geven, ook als ze een keer de fout in gingen. Ik zag hoe belangrijk het is dat je geduld hebt met mensen”, vertelt Jan. Toen hij met het bedrijf stopte, was zijn verlangen zich te blijven inzetten voor zijn medemens. “Ik kende Gevangenenzorg al en heb me aangemeld als vrijwilliger. Nadat ik de basistraining voor vrijwilligers had gevolgd, moest ik al snel voor de eerste keer naar de gevangenis. Ja, dat vond ik best spannend.”
Dat eerste bezoek is nu negen jaar geleden en Jan is Victor al die jaren trouw blijven bezoeken. Dat is echt niet vanzelfsprekend, vertelt Victor. “Jan heeft veel geduld en doorzettingsvermogen nodig gehad met mij”, zegt hij eerlijk. “Ik weet dat ik niet de makkelijkste was. Misschien wel in de omgang, maar ik was altijd zo negatief over alles en iedereen die me wilde helpen. Ik ben zo vaak afgehaakt, heb het zo vaak verknald.”
Jan wil niet ontkennen dat het contact met Victor niet altijd makkelijk was. “Er zijn wel teleurstellingen geweest. Natuurlijk. Maar ik mag door genade weten wat er aan duisternis en zonden in mijn eigen hart leeft. De Heere heeft mij nog nooit weggestuurd, dus dat zal ik bij een ander ook nooit doen. Ik weet wie ik zelf ben; wie ben ik dan om Victor in de steek te laten?”
De grote Zorger
“In het begin hadden we niet zo’n heel sterke band”, zegt Victor. “Maar dankzij Jans kalmte, zijn geduld en uithoudingsvermogen, is het gegroeid.” Het heeft natuurlijk ook te maken met de ommekeer en bijzondere ervaring van Victor, nu ruim vijf jaar geleden. “Na dat moment ging het echt niet in één keer goed”, zegt hij terugkijkend, “maar dat was wel het begin. Het zaadje was geplant. En daar mag ik nu de vruchten van plukken.” Jan heeft die verandering ook gemerkt. “De mooiste periode begon met dat moment. En het is doorgezet. Ik merk het en alle mensen om Victor heen merken het ook. Hij krijgt veel complimenten.”
Bezoekvrijwilliger Jan is enorm belangrijk voor Victor. Ook nu hij sinds kort weer vrij is en zelfstandig woont. “Ik noem hem zelfs mijn broer. En ik waardeer enorm hoe gul hij voor me is. Sinds ik hier zelfstandig woon, gaan we eens per maand samen op pad. Vaak naar een kringloopwinkel, dat vinden we allebei leuk. En daarna gaan we lekker lunchen. Dat zijn fijne dagen.” Op zijn beurt is Jan ook aan Victor gehecht geraakt. “Ik zie Victor als een vriend. Natuurlijk denk ik weleens: ik hoop dat het goed blijft gaan. Maar dat geldt net zo goed voor mezelf. Als God ons niet vasthoudt, zijn we nergens. Dat besef ik maar al te goed. En ik bid bijna elke dag voor Victor; dat heb ik al die jaren mogen doen.” Dat laatste wist Victor niet, het raakt hem. “Door zijn achtergrond en zijn Bijbelkennis is Jan vaak als een vader voor me. Ik weet dat hij gestuurd is. Ja, door Gevangenenzorg, maar ook door de grote Zorger.”
“Ik weet dat hij gestuurd is. Ja, door Gevangenenzorg, maar ook door de grote Zorger.”
Echt herstel
Wie Victor vandaag ontmoet, ziet een vriendelijke en behulpzame man. Zo is het niet altijd geweest. “Ik was nooit een prater want ik had niet veel op met mensen. Ik zag ze eigenlijk alleen tot hun knieën, als voeten die kwamen om me te veroordelen. Ja, ook Jan.” Victor heeft jarenlang therapie gehad, dat is een deel van zijn genezing geweest. Hij is er dankbaar voor. Maar het echte herstel komt door zijn bekering, getuigt Victor. Het maakt dat hij radicaal anders in het leven staat. “Ik weet nu dat ik van God heel veel talenten heb gekregen, twee rechterhanden, en die zet ik graag in. Ik werk vrijwillig voor de kerk en voor Terre des Hommes. Ik doe dat allemaal voor niets, dat had ik vroeger nooit gedaan. Soms denk ik: hoe kan dat nou? Zo ben ik nooit geweest, dat kan niet van mezelf zijn. Dat is heel bijzonder.”
Zo dankbaar
“Vanmorgen hadden Jan en ik het er nog over, hoeveel kleine en grote wonderen er in mijn leven gebeuren. Het huis waar ik nu in zit, daar hebben we voor gebeden. En binnenkort krijg ik zelfs een prachtige seniorenflat. Dat is wonderbaarlijk gezien de huidige woningmarkt. Maar ook alle professionele teams die om heen staan, de mensen van de kerk, en Jan, natuurlijk. Het zijn zegeningen die me toevallen uit Gods hand. En daar ben ik zo dankbaar voor.”
Tekst: Ineke Kouwenberg
